Bazen çok
ölüyorum be dünya!
Bazen ölümüm
senin elinden mi,
Ben mi seni
öldürüyorum belli değil.
Flamenco
vuruşlarının sesini açıyorum ki
Duyulmasın
yazdıklarım
Bağırıyorum
sanki içimde
Bazen çok
özlüyorum be dünya
Çok
özlüyorum seni
Üzerinde
döndüğüm günleri
Sen mi
dönüyorsun
Beni mi
döndürüyorsun
Yoksa ben mi
dönüyorum belli değil
Ama senin
gibi uyumlu değilim, onu biliyorum.
Sonra
vurmayan bir şarkı çalıyor
Sakinliyorum
Bu sefer
midem dönüyor
Durdurmuyorsun
beni dünya
İnatlaşıyoruz
hep
Zamanı
hatırlatıyorsun
Düzeni
hatırlatıyorsun
Bıktırıyorsun
tekrar tekrar
Tekrar
ederek
Acele
etmekle kalmıyorsun
Yetinmiyorsun
Susturuyorsun
Susturdukça
gaza geliyor insan dediğimiz.
Doğaya
oynuyor tüm kozunu
Yazık
ediyorsun be dünya
Döndürüyorsun
başımızı
Bıktırıyorsun
Susturuyorsun
Bu yüzden
insan olamayanlar çok ses çıkarıyor ya
Hala anlamış
değiliz.
Ellerimiz
parçalanıyor
Eğer kalbi
taşıyorsak
Kolay
bölünüyoruz
Renkleri
katlanılmaz hale getirdik
Çünkü başta
onlara inanmadık
Sonradan
fark ettik
O da çok az
Çok azımız…
Geçtim
senden dünya
Kendi
hesaplaşmamıza geldim.
Geri
plandasın artık
Biz
üstündeyken senin.
